Βασίλης Σταμούλης

Εάν εξετάσει κανείς προσεκτικά τις θέσεις των παραπάνω φυσικών θα διαπιστώσει πως αυτές διαφέρουν μεταξύ τους, αν και συναρτώνται με άμεσο αλλά απροσδιόριστο τρόπο με το φαινόμενο της έλξης. Διαφέρουν ριζικά από τη δική μου θέση της «απώθησης των πάντων» στο σύμπαν, η οποία εκφράζει μια απλή, ξεκάθαρη και μάλιστα κομψή λογική/αιτιώδη αρχή! Αυτός ο ισχυρισμός μου θα αποδεικνύεται συνεχώς στο βιβλίο μου, καθώς διαπλέκεται αρμονικά με όλες τις θέσεις μου, παρ’ ότι όλες είναι απίστευτες.

Αναφέρομαι, ομολογουμένως, σ’ αυτό το βιβλίο σε συγκλονιστικά ευρήματα με απλό και «αντιεπιστημονικό τρόπο». Αλλά αφ’ ενός δεν είμαι φυσικός και αφ’ ετέρου θεωρώ πως δεν υπάρχει κάποιος  αποτρεπτικός λόγος, δεδομένου ότι πίσω απ’ όλα αυτά τα ευρήματα κρύβεται κάτι ακόμα πιο απίστευτο, το οποίο είναι μεν απρόσμενο αλλά κατ’ εμέ απολύτως θετικό.

Ωστόσο, η ερώτηση είναι τώρα επιβεβλημένη. Για ποιό λόγο δεν πέρασε από το νου κανενός η απλή ιδέα διερεύνησης της περιορισμένης αντιβαρύτητας; Κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται κυρίως στα εξής αίτια:

i—-Η αρχή της ώθησης των πάντων ως απόρροιας της γενικής συμπαντικής διαστολής οδηγεί αιτιωδώς στη διαστολή των γαλαξιών και, συνεπώς, στη διαστολή της ύλης, κάτι που οι -πραγματιστές- φυσικοί θεωρούν αδύνατον. Στη φυσική θεωρείται σίγουρο πως οι τέσσερις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις είναι ελκτικές, αν και παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν κατέστη δυνατό αυτές να συγχωνευθούν σε μία «θεωρία ενοποιημένου πεδίου».

ii—-Δεν έγινε αντιληπτό πως το φυσικό θεωρητικό-εμπειρικό μοντέλο εργασίας των φυσικών είναι μεν αποτελεσματικό, αλλά συγχρόνως απηρχαιωμένο και άκαμπτο, πράγμα που αποτρέπει τολμηρές αλλά ουσιώδεις θέσεις.

iii—-Ο Άρθουρ Στάνλεϋ Έντινγκτον εξέφερε την άποψη –αν δεν κάνω λάθος- ότι ουδείς μέχρι τώρα παρατήρησε την υλική διαστολή. Αλλά αυτή η άποψη ήταν ψευδοαιτιώδης. Το ότι ουδείς μέχρι τώρα αντελήφθη αυτό το φαινόμενο, οφείλεται αφ’ ενός στη μη εστιασμένη παρατήρηση και αφ’ ετέρου στη λανθασμένη ερμηνεία του. (Αναφέρομαι εδώ στη λεπτομερή ανάλυση και στα φανταστικά ευρήματα αυτού του πειράματος, που θα διαβάσει ο αναγνώστης στο 8^ο κεφάλαιο.)

Αυτή η διασταλτική ώθηση των πάντων η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την υλική διαστολή, θα αποδειχθεί στο επόμενο κεφάλαιο με απλούστατο γενικά κατανοητό μαθηματικό τρόπο.

iv—-Οι φυσικοί δεν εξέτασαν προσεκτικά τον αρχαιοελληνικό τρόπο σκέψης. Συγκεκριμένα, δεν μελέτησαν επισταμένως τη δυναμική λογική-αιτιώδη προσέγγιση των προβλημάτων από τους Παρμενίδη, Ζήνωνα και Σωκράτη.

Οι αρχαίοι Έλληνες έφτασαν σ’ εκείνη την πνευματική και πολιτισμική άνθηση, αφ’ ενός επειδή είχαν εξελίξει μια γλώσσα που βασιζόταν στη λογική και την αιτιότητα και αφ’ ετέρου επινόησαν μια καταπληκτική ανθρωποκεντρική θρησκεία! (Θεοί, ημίθεοι και άνθρωποι συζούσαν σε μεγάλο βαθμό ειρηνικά.)

Παν ό,τι προκύπτει μέσα από τον ανορθόδοξο τρόπο σκέψης μου, είναι αναμφισβήτητα εντελώς απίστευτο. Και, προφανώς, κάτι που είναι «απίστευτο» θεωρείται από τους φυσικούς επιστήμονες ότι είναι απαράδεκτο, εξ’ ου και αυτό απορρίπτεται ανενδοίαστα. Ωστόσο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος διείσδυσης στις ρίζες των προβλημάτων από την ρηξικέλευθη σκέψη. Εάν, λοιπόν, κατανοήσει και αποδεχθεί κανείς την υλική διαστολή στον κόσμο μας, θα διαπιστώσει πως όλες οι ερωτήσεις της φυσικής και της φιλοσοφίας απαντώνται μέσα απ’ αυτό τον τρόπο σκέψης με αρμονικό τρόπο. Είναι λοιπόν γεγονός ότι στο σύμπαν μας δεν διαστέλλονται μόνο το κενό αλλά και οι γαλαξίες. (βλ. Μαθηματική απόδειξη στο 4. Κεφάλαιο)

Τολμώ να ισχυριστώ πως οι φυσικοί σκέπτονται σε μεγάλο βαθμό συντηρητικά. Από την εποχή των μεγάλων επαναστάσεων της θεωρίας της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής έχει περάσει ένας αιώνας. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν, βεβαίως, τεράστιες και ωφέλιμες ανακαλύψεις, αλλά ο στόχος ήταν πάντα το αντιληπτό (υλικό). Δεν έγινε δυνατό το άλμα στο βάθος των αιτίων.

Διάσημοι φυσικοί μίλησαν μεν για το τέλος της φυσικής, αλλά λίγοι αναφέρθηκαν λογικά σκεπτόμενοι σ’ αυτό που έπεται μετά τη φυσική. Η πρόθεση «μετά» και το ουσιαστικό «φυσική» οδηγούν, εννοείται, στη μεταφυσική. Και είναι λογικό, αυτός ο όρος να μην ηχεί καλά στα αφτιά των φυσικών. Διότι δεν έγινε αντιληπτό πως η μεταφυσική δεν μπορεί να ερευνηθεί και κατανοηθεί με δογματικό αλλά μόνο με λογικό τρόπο! (Γνωρίζουμε ήδη πού οδηγεί η δογματική αντίληψη της μεταφυσικής, ενώ ο όρος «λογική» δεν ανήκει στο λεξιλόγιο των φυσικών επιστημών.)

Είναι, λοιπόν, δυνατό να κατανοηθεί ο αντιληπτός κόσμος με αμιγώς φυσικό τρόπο, εάν δεν υπάρχει η βαρύτητα αλλά αντ’ αυτής η απώθηση όλων των υλικών σωμάτων;

Από τη συνολική έρευνά μου προέκυψε –πάντα αιτιωδώς- με σαφήνεια πως ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε να είναι υλικός αλλά μόνο εικονικός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αρμονικής λειτουργίας του αντιληπτού από το πνεύμα σύμπαντος, δεδομένου πως ύλη και πνεύμα δεν μπορούν να συνυπάρξουν λόγω ασυμβατότητας. Άλλωστε, η διαστολή της ύλης δεν θα ήταν δυνατή, αν ο κόσμος μας ήταν πράγματι υλικός, δεδομένου πως αυτή θα απαγορευόταν λόγω των τεσσάρων θεμελιωδών αλληλεπιδράσεων. Ωστόσο, ακόμα κι’ αν δεν μπορεί κανείς να συμφιλιωθεί με την εικονικότητα του κόσμου μας, θα αναγκαστεί να την αποδεχτεί αν διαβάσει αυτό το βιβλίο με προσοχή και το καταλάβει. Διότι η φυσική που περιγράφεται σ’ αυτό λειτουργεί κατ’ αυτό τον παράξενο τρόπο, όσο απίστευτο και αδύνατο αν μας φαίνεται.

Ουσιαστικά, η περαιτέρω συνέχιση της έρευνας θεωριών θα ήταν τώρα περιττή. Αλλά θα ξεχάσω την παραπάνω περιγραφή της αλλόκοτης λειτουργίας του κόσμου μας, προκειμένου να αναλύσω σε βάθος τις θέσεις των Γαλιλαίου, Νεύτωνα και Αϊνστάιν διαπλέκοντάς τες. Διότι είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, ο μόνος τρόπος ζωής είναι ο εικονικός. Κι’ αυτό σημαίνει πως στη βαθιά αλήθεια είμαστε απλώς παρατηρητές του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου μας. Αν αυτό κατανοηθεί, θα σημαίνει αυτομάτως ότι λύθηκε αφ’ εαυτού και το κεντρικό ερώτημα των ερευνητών του εγκεφάλου, ποιοι είμαστε όλοι εμείς και ποιο το νόημα της ύπαρξής μας. Αλλά όποιος διαβάσει υπομονητικά αυτό το βιβλίο μέχρι τέλους θα μπορέσει ικανοποιημένος να απαντήσει και σ’ αυτό το ερώτημα.