Γενικά περί φυσικής και μεταφυσικής
20-7-2012
Με τον τίτλο «Λύση των Ζηνώνειων Παραδόξων» ισχυρίζομαι, πως χρησιμοποιώντας με λογικό τρόπο τα συγκλονιστικά ευρήματα που προκύπτουν απ’ αυτήν, μπορούν να βρεθούν ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ακόμα και στις πιο αινιγματικές ερωτήσεις από κάθε γνωστικό πεδίο. Οι απαντήσεις θα είναι, ωστόσο, μόνο τότε σωστές, εάν εντάσσονται αρμονικά στην Διαπλοκή των Πάντων, δημιουργώντας κατ’ αυτό τον τρόπο το πολυδιάστατο συμπαντικό πάζλ.
Σκοπός αυτής της ιστοσελίδας είναι η εμφάνιση (σε περιληπτική μορφή) της λύσης των Ζηνώνειων παραδόξων, αλλά και η προετοιμασία του αναγνώστη, γι’ αυτά που θα συναντήσει στο πνευματικό οικοδόμημά μου – σαν απόρροια αυτής (της λύσης).
Όποιος ασχολείται με τα παράδοξα του Ζήνωνα, αντιλαμβάνεται, πως αυτά περιγράφουν φυσικά φαινόμενα. Διότι π.χ. το βέλος, η απόσταση, η κίνηση κτλ. είναι εκφάνσεις του φυσικού κόσμου μας. Όμως, ο τρόπος κίνησης του περιπατητή, του Ζηνώνειου βέλους ή του Αχιλλέα και της χελώνας οδηγεί στο μέχρι τώρα ακατανόητο άπειρο. Το άπειρο είναι το αντικείμενο έρευνας της μεταφυσικής. Διότι όπως αποδεικνύεται – επίσης μέσα από έρευνα των Ζηνώνειων παραδόξων -, η φυσική και η μεταφυσική είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Η μία όψη δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την άλλη, ακριβώς όπως δεν θα μπορούσε να υπάρξει το καλό χωρίς το κακό, το αληθινό χωρίς το ψεύτικο, το ωραίο χωρίς το άσχημο ή το λαμπερό χωρίς το σκοτεινό. Όλες αυτές οι αμέτρητες ιδιότητες σε μορφή μεταφορικών νομισμάτων περιγράφουν την εξελισσόμενη ύπαρξη, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Η μεταφυσική μας αφορά άμεσα, έστω και αν μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστό, με ποιόν τρόπο αυτή συνδέεται με την φυσική και, συνεπώς, με την βιωμένη πραγματικότητά μας.
Οι αποχρώσεις σε κάθε ζεύγος ιδιοτήτων που βρίσκονται ανάμεσα στις δύο πλευρές κάθε τέτοιου νομίσματος, είναι άπειρες. Αυτό, ωστόσο, που προφανώς ουδείς «μοντέρνος» διανοητής αντελήφθη (σε αντίθεση προς τους «μεταμοντέρνους» αρχαίους Έλληνες και ιδιαίτερα τους Ελεάτες φιλοσόφους), είναι πως η μεταφυσική δεν είναι δυνατόν να προσπελαστεί δογματικά – μέσα από θρησκευτικά κατασκευάσματα (επινοήματα) – αλλά μόνο με λογικούς συνειρμούς. Πρόκειται, επομένως, για ένα ριζικά διαφορετικό μοντέλο εργασίας για την απόκτηση γνώσεων, απ’ αυτό που χρησιμοποιούν οι φυσικοί επιστήμονες. Διότι ο δικός τους τρόπος έρευνας στηρίζεται πάντα σε… επισφαλή δόγματα και αξιώματα. Πρόκειται για δύο αρχές που ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους. Τι αξία μπορεί να έχει μια «θεωρία», όταν στηρίζεται σε αυθαίρετες δογματικές ιδέες ή σε «εμπειρίες»; (Η λέξη «αξία» αναφέρεται εδώ στην απόλυτη και όχι την προσεγγιστική τιμή της. Διότι μια προσεγγιστική «αξία» μπορεί φαινομενικά να έχει πλησιάσει οσοδήποτε πολύ το απόλυτο, αλλά στην βαθιά αλήθεια θα απέχει πάντα απείρως πολύ απ’ αυτό. Γι’ αυτό τον λόγο το Ζηνώνειο βέλος, ο Αχιλλέας ή η χελώνα δεν θα μπορούσαν ποτέ να πλησιάσουν τον στόχο τους, «αν είχαν την δυνατότητα να κινηθούν κατά τον διχοτομικό τρόπο».) (Βλέπε 3.4 και 3.8-10, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.) Σε ό,τι αφορά την σημασία της λέξης «θεωρία», σε τελική ανάλυση δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από «ιδέα, υπόθεση, γνώμη».)
Εάν ατενίσει κανείς ψύχραιμα – δηλαδή λογικά – οποιοδήποτε θεωρητικό κατασκεύασμα, δεν θα είναι και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί, σε τι είδους πνευματικά «θεμέλια» στηρίζεται σήμερα το σύνολο του γνωστικού οικοδομήματος στον κόσμο μας. Και μόνον απ’ αυτό μπορεί κανείς να αντιληφθεί, με πόσο ανατρεπτικό τρόπο – σε σχέση με την έμφυτη αντίληψή μας – λειτουργεί ο κόσμος μας. (Κατά τα άλλα, οι φυσικοί επιστήμονες σαν επαγγελματίες πραγματιστές είναι πεπεισμένοι, πως είναι αντικειμενικοί.)
