Υλικό με προστασία πνευματικών δικαιωμάτων
Προεπισκόπηση περιορισμένου αριθμού αποσπασμάτων αυτού του βιβλίου
3.2 Η « ποιοτική» αρμονική λογική και αιτιώδης Διαπλοκή των Πάντων
27-8-2016
Η εργασία μου βασίζεται κυρίως στην εφαρμογή της τριάδας συνέπεια/λογική/αιτιότητα. Μόνο κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρώ πως μπορεί να κατανοηθεί το αληθές πίσω από το φαινομενικό. Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης πως ο τρόπος εργασίας μου δεν θα μπορούσε να είναι »ποσοτικός«. Διότι σ' εκείνη την περίπτωση θα ήμουν αναγκασμένος να ασπαστώ εξ ολοκλήρου το θεωρητικό -προσεγγιστικό- μοντέλο εργασίας που ισχύει στις φυσικές επιστήμες, το οποίο βασίζεται αναγκαστικά σε υποθέσεις, εξ ου και οδηγεί την σκέψη συνεχώς σε αδιέξοδα. Πώς, λοιπόν, να διεισδύσει κανείς στο βάθος που βρίσκονται τα αίτια, όταν στηρίζει το πνευματικό του οικοδόμημα σε υποθέσεις; Αλλά ακριβώς αυτό συμβαίνει εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια σε όλα τα γνωστικά πεδία, ενώ εμένα με ενδιαφέρουν πρωτίστως τα αίτια πίσω από τα αιτιατά, αν και στο παρόν βιβλίο ερευνώ κυρίως θέματα της –προσεγγιστικής- φυσικής.
Ονομάζω τον τρόπο εργασίας μου «αρμονική, ποιοτική μέθοδο Διαπλοκής των Πάντων», επειδή αυτός διαφέρει ριζικά από το μοντέλο εργασίας των φυσικών, τον οποίο αυτοί ονομάζουν ποσοτικό. Κατά την εφαρμογή του αναλύονται με κριτικό τρόπο ευρήματα, γνωστές θέσεις και ερμηνείες άλλων διανοητών από όλα τα γνωστικά πεδία. Αυτές οι θέσεις συγκρίνονται τόσο μεταξύ τους όσο και με τα -αδιάσειστα σίγουρα- ευρήματα που έχουν ήδη αποκτηθεί και είναι αγκυρωμένα στη λύση των παραδόξων του Ζήνωνα. (Τολμώ να ονομάζω τα ευρήματά μου «αδιάσειστα», διότι αυτά βασίζονται στους τρεις νόμους που προέκυψαν λογικά και αιτιωδώς από τη λύση των Ζηνώνειων παραδόξων. Ισχυρίζομαι –μάλιστα- πως όποιος κατανοήσει αυτούς τους νόμους και καταφέρει να τους χειρίζεται με συνέπεια, θα εκπλαγεί από τη δύναμη κρούσης τους.)
Η λογική/αιτιώδης αρμονική Διαπλοκή των Πάντων διακρίνεται λόγω ενός μοναδικού χαρακτηριστικού. Μία και μόνη απόλυτα σίγουρη γνώση αρκεί, για να στερεωθεί σ’ αυτήν με αδιάσειστο τρόπο ένα λογικά και αιτιωδώς διαρθρωμένο πνευματικό κτίσμα. (Στη δική μου εργασία αυτός ο θεμέλιος λίθος ήταν ο νόμος της ασυμβατότητας.) Εντούτοις πρόκειται για μια μέθοδο στην οποία δεν επιτρέπεται το παραμικρό λάθος, δεδομένου ότι σ’ αυτήν δεν πρόκειται πλέον για το προσεγγιστικό αλλά για το απόλυτο!
Οι φυσικοί πιστεύουν κατά την τελευταία εκατονταετία πως η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν και οι εξισώσεις της τους έδωσε τη δυνατότητα να συλλάβουν και ερμηνεύσουν την κοσμολογία με μαθηματικό –δηλαδή- ποσοτικό τρόπο. (Και ακριβώς αυτή η θεωρία επέτρεψε στους φυσικούς τη σύσταση της επιστημονικής κοσμολογίας.) Ωστόσο, οι κοσμολόγοι πλανώνται πλάνην οικτράν, σκεπτόμενοι πως η κατανόηση του κόσμου μας με ποσοτικό τρόπο είναι δυνατή, δεδομένου πως ο κόσμος μας είναι άπειρος, ενώ το άπειρο δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί ποσοτικά αλλά μόνο ποιοτικά.
Στο επόμενο κεφάλαιο θα αναλυθεί και αποδειχθεί η διαστολή της ύλης. Αλλά, προκειμένου να γίνει αυτό κατορθωτό, ήμουν αναγκασμένος να λύσω αυτό το δύσκολο πρόβλημα με μαθηματικό τρόπο, δεδομένου ότι και η διαστολή είναι ένα ποσοτικό πρόβλημα. Εντούτοις, εάν -κατά την προσπάθειά μου επεξήγησης των φαινομένων- χρησιμοποιούσα τον καθιερωμένο μαθηματικό τρόπο των φυσικών, δεν θα κατέληγα και εγώ στα ίδια αδιέξοδα; Δεν θα ήμουν αναγκασμένος να αντιληφθώ το απατηλό φαινομενικό μέσα από ένα στρεβλωτικό μαθηματικό φακό;
Η μαθηματική απόδειξη της χρονικής και υλικής διαστολής ήταν για μένα ο δυσκολότερος γρίφος που αντιμετώπισα σ’ αυτό το βιβλίο, δεδομένου μάλιστα πως με τα μαθηματικά δεν είχα προ πολλού επαφή. Χρειάστηκα δυο-τρία χρόνια, για να λύσω και αυτό το πρόβλημα. Αλλά για εμένα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την ορθότητα αυτής της διαστολής, δεδομένου πως ακριβώς αυτό προέκυπτε από τη λύση των παραδόξων του Ζήνωνα. Γι’ αυτό επέμενα στην αναζήτηση αυτής της λύσης.
Ωστόσο, η λύση της γενικής διαστολής του σύμπαντος έγινε κατορθωτή, επειδή αντέγραψα τη μέθοδο του Οδυσσέα. Αυτό σημαίνει πως αυτή η μαθηματική απόδειξη επιτεύχθηκε με τη βοήθεια μιας μικρής αλλά καθ’ όλα τεκμηριωμένης και αποτελεσματικής… κατεργαριάς, η οποία έχει να κάνει απλώς με τη φυσική του γυμνασίου. Ο αναγνώστης θα βρει τη λύση του παραπάνω προβλήματος στο επόμενο κεφάλαιο. Αυτή η μαθηματική λύση είναι απλούστατη, δεδομένου πως πρόκειται για ένα θέμα αρχής, εξ ου και μπορεί να κατανοηθεί εύκολα από κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Απ’ αυτή τη λύση προκύπτει πως η λειτουργία του κόσμου μας βασίζεται σε λίγες αλλά εξαιρετικά παράξενες αρχές, οι οποίες διαπλέκονται μεταξύ τους στενά. Η λύση του προβλήματος της γενικής διαστολής με οδήγησε σε ακόμα μία αδιάσειστα ασφαλή, διαπλεκόμενη λεπτομέρεια του κοσμικού πάζλ. (Η πρώτη ήταν ο νόμος της ασυμβατότητας.) Μετά απ’ αυτή την τροπή εξελίχθηκαν όλα με καταιγιστικό τρόπο, ενώ συγχρόνως συνειδητοποίησα για ποιο λόγο οι φυσικοί βρίσκονταν σε λανθασμένη πορεία.
Ό,τι προκύπτει κατά την εφαρμογή του τρόπου έρευνας της Διαπλοκής των Πάντων πως είναι λάθος, απορρίπτεται ανενδοίαστα. Αντιθέτως, κάθε νέο εύρημα που είναι αδιάσειστα σωστό, διαπλέκεται με όλα τα άλλα ήδη πολλαπλά ελεγμένα, εξασφαλισμένα ευρήματα, ώστε να μπορεί και αυτό με τη σειρά του να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά σαν ακόμα ένα αδιάσειστο θεμέλιο.
Προκειμένου να επαληθεύσω την δύναμη κρούσης της μεθόδου διαπλοκής, θα συγκρίνω στο επόμενο απόσπασμα τις θεωρίες των Γαλιλαίου, Νεύτωνα και Αϊνστάιν για την από εμάς αντιληπτή ελκτική δύναμη (της βαρύτητας) με τα δικά μου ευρήματα. (Ομολογώ πως εκπλήσσομαι για το γεγονός ότι ουδείς προ εμού την ανακάλυψε.)
Σήμερα θα είναι σίγουρα λίγοι οι φυσικοί που αμφιβάλλουν για την ορθότητα της παραπάνω θέσης του Αϊνστάιν περί καμπύλωσης του χωρόχρονου. Και αν κάποιος παρ’ όλα αυτά αμφιβάλλει, σίγουρα δεν θα μπορέσει να το αποδείξει με αδιάσειστο τρόπο. Εν τούτοις η επιβεβαιωμένη δραστικότητα της θεωρίας της σχετικότητας δεν σημαίνει, πως η ελεύθερη πτώση του Γαλιλαίου και βαρύτητα του Νεύτωνα δεν διδάσκονται και χρησιμοποιούνται ακόμη. Ο γεωμετρικός τρόπος της βαρυτικής δράσης στη θεωρία του Αϊνστάιν επιτρέπει απλώς τη λήψη ακριβέστερων ευρημάτων, εξ ου και οι φυσικοί θεωρούν πως αυτή πλησιάζει περισσότερο στην εξήγηση του φαινομένου. Είναι, ωστόσο, αυτή η ποσοτική αντίληψη σωστή; Πλησιάζει κανείς κατ’ αυτό τον τρόπο πράγματι περισσότερο στην αλήθεια; Σ’ αυτό το βιβλίο θα αποδειχτεί πως αυτός ο προσεγγιστικός τρόπος αντίληψης δεν οδηγεί στη βαθιά αλήθεια αλλά πάντα στο απατηλό φαινομενικό.
Δεν χωράει αμφιβολία πως η διαίσθηση του χαρισματικού Αϊνστάιν ήταν υπέρμετρη ενώ οι πρωτοπόρες ιδέες του κινούνταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Όμως, αυτός ο μεγάλος φυσικός διαμόρφωσε τη θεωρία του στηρίζοντάς την εξ’ ολοκλήρου σε ανασφαλείς υποθέσεις, χωρίς να ερευνήσει αν αυτή ανταποκρινόταν στη λογική και την αιτιότητα. Όποιος, εν τούτοις, παραβαίνει αυτές τις δύο αρχές καταλήγει σε καταστροφικές παραδοξότητες!
Σ’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλεται, συνεπώς, το ότι αυτή η θεωρία ήταν και παραμένει ακατανόητη και όχι επειδή μόνο ιδιοφυείς φυσικοί ή μαθηματικοί μπορούν να την καταλάβουν. Στην πραγματικότητα ουδείς την καταλαβαίνει, ακριβώς επειδή αυτή βασίζεται σε λανθασμένες υποθέσεις που οδηγούν σε παραδοξότητες. Αλλά μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως κάθε παραδοξότητα οδηγεί σε αδιέξοδο. Το ότι, άλλωστε, ο επιτυχής χειρισμός των εξισώσεων πεδίου της γενικής θεωρίας της σχετικότητας επιτρέπει ακριβέστερα αποτελέσματα από τις Νευτώνειες εξισώσεις, δεν αποδεικνύει πως αυτή η θεωρία είναι και σωστή! (βλ. λεπτομερή ανάλυση της θεωρίας της σχετικότητας στα κεφάλαια 12 & 13)
Στο επόμενο απόσπασμα θα εφαρμοστεί η μέθοδος της Διαπλοκής των Πάντων. Θα συγκριθούν θέσεις της ελεύθερης πτώσης του Γαλιλαίου, της Βαρύτητας του Νεύτωνα, της βαρυτικής καμπύλωσης του χωροχρόνου του Αϊνστάιν και της δικής μου αντιβαρύτητας λόγω της γενικής συμπαντικής διαστολής. Ο στόχος είναι να ξεκαθαριστεί, ποια εκδοχή απαντά με αδιάσειστο τρόπο στα ερευνώμενα ερωτήματα.
Ευελπιστώ πως ο αναγνώστης θα κατανοήσει τα πάντα εύκολα –δεδομένου μάλιστα πως δεν χρησιμοποιώ μαθηματικά- εάν παρακολουθήσει βήμα-βήμα τη συλλογιστική μέθοδό μου.
