Υλικό με προστασία πνευματικών δικαιωμάτων
Προεπισκόπηση περιορισμένου αριθμού αποσπασμάτων αυτού του βιβλίου
C
Στο περιβάλλον του απείρου δεν υπάρχουν όρια
20-7-12
Στην περιγραφή από τον Ζήνωνα του διχοτομικού τρόπου κίνησης δεν λαμβάνεται υπ’ όψη το προφανές: Όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται, πως στον κόσμο μας κάθε κίνηση έχει αρχή και τέλος. Είναι, επομένως, αυτονόητο, πως σ' αυτόν (τον κόσμο) τόσο το Ζηνώνειο βέλος όσο και ο Αχιλλέας με την χελώνα θα φτάσουν στον στόχο τους. Εξίσου αυτονόητο είναι επομένως, πως θα μπορέσουν χωρίς δυσκολία να αρχίσουν την κίνησή τους.
Αυτός ο έμφυτος τρόπος αντίληψης του προφανούς οδήγησε ακόμα και τους φυσικούς στο συμπέρασμα, πως ο κόσμος μας είναι πεπερασμένος. Έτσι, αυθεντίες όπως π.χ. ο Αριστοτέλης, πολύ αργότερα ο Newton και πριν από έναν αιώνα ο MaxPlanck κατέληξαν στο αυθαίρετο – δηλαδή δογματικό – συμπέρασμα της ύπαρξης κάθε είδους φυσικών ορίων. Χωρίς να το φαντάζονται, αυτοί οι μεγάλοι επιστήμονες δημιούργησαν διαδοχικά νοητές ταφόπλακες, που αδρανοποίησαν μέχρι τις μέρες μας τον λογικό τρόπο σκέψης που κυριαρχούσε στην φιλοσοφία της αρχαίας Ελλάδας και ιδιαίτερα της Ελεατικής σχολής.
Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης, πως εάν εξετάσουμε ένα οποιοδήποτε αντιληπτό όριο στον κόσμο μας, θα διαπιστώσουμε πως έχουμε να κάνουμε κάθε φορά «με ένα φαινόμενο». Οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες διανοητές που δημιούργησαν την λέξη «φαινόμενο», εννοούσαν, ωστόσο, με απόλυτη σαφήνεια αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που αληθινά είναι. Επόμενο είναι, πως η αντίληψη «του φαινομένου του ορίου» δεν είναι το αίτιο αυτό καθ’ αυτό αλλά το αποτέλεσμα. Αν, συνεπώς, μας ενδιαφέρει η απόλυτη και όχι η προσεγγιστική αλήθεια, θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σ’ αυτό το μη αντιληπτό αίτιο. Αυτό επιτάσσει η αιτιότητα και συνεπώς η λογική. Φαίνεται, εντούτοις, πως οι φυσικοί ερευνητές έχουν απεμπολήσει αυτές τις δύο συμπαντικές αρχές. Δεν υποπίπτει στην αντίληψή τους, πως όλα τα φυσικά φαινόμενα εξελίσσονται βάσει αυτών των δύο αρχών;
Το ενδιαφέρον, πάντως, είναι, πως ο Ζηνώνειος τρόπος κίνησης είναι αυτός, που μας οδηγεί σ’ αυτό το αίτιο του φαινομένου της κίνησης. Και το πράττει με την απλή αλλά με παράδοξο τρόπο διατυπωμένη ερώτηση: «Υπάρχει αληθινά η κίνηση (περιορισμένη ή απεριόριστη) ή όχι;» Και η εξίσου απλή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι, πως «στον κόσμο των φαινομένων» - δηλαδή στο Πεπερασμένο Περιβάλλον μας που ερευνά η φυσική -, «συναντάμε συγχρόνως τόσο την περιορισμένη όσο και την απεριόριστη κίνηση. Αντίθετα στο Περιβάλλον του Απείρου – που είναι το αντικείμενο έρευνας της μεταφυσικής - ουδεμία κίνηση είναι εφικτή».
Οι παραπάνω ισχυρισμοί μου θα αποδειχτούν στις επόμενες ενότητες.
