Υλικό με προστασία πνευματικών δικαιωμάτων
Προεπισκόπηση περιορισμένου αριθμού αποσπασμάτων αυτού του βιβλίου
2.2.5 Οι επιφανειακές ενδείξεις, στις οποίες βάσισε ο Λεμαίτρ την μεγάλη έκρηξή του
24-8-2016
Προκειμένου να τεκμηριώσω τον ομολογουμένως … ασύστολο ισχυρισμό μου για τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο στηρίζουν οι φυσικοί τις θεωρίες τους σε απλοϊκές ενδείξεις, θα ερευνήσω στο τελευταίο παράδειγμά μου μερικά σημεία της θεωρίας της μεγάλης έκρηξης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα προσπαθήσω να μπω στο πετσί του Ζωρζ Λεμαίτρ* και να φανταστώ, πώς σκέφτηκε αυτός κατ’ αρχήν, όταν συνέλαβε την θεωρία του της μεγάλης έκρηξης:
Ο πλασματικός Λεμαίτρ
a—«Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την κατανομή των Γαλαξιών καθώς και την εμφανή μετατόπισή τους προς το ερυθρό, που ανακάλυψε ο συνεργάτης του Έντγουιν Χαμπλ** Μίλτον Χιούμασον *** και μου επέτρεψε ευγενικά να ερευνήσω, κατάφερα να κατανοήσω πως το σύμπαν διαστέλλεται. Τούτο σημαίνει, πως βαθιά στο παρελθόν αυτό ήταν εξαιρετικά μικρό. Έτσι, μέσα από μια λύση των εξισώσεων πεδίου της γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας προκύπτει πως το σύμπαν είχε στο παρελθόν το μέγεθος ενός ατόμου, εξ ού και το ονομάζω πρωτογενές άτομο.»
Κριτική διερεύνηση των παραπάνω θέσεων
Αυτές οι απόψεις του Λεμαίτρ φαίνεται μεν να είναι αιτιωδώς σωστές, αλλά κατά βάθος πρόκειται για εντελώς αβάσιμες υποθέσεις. Διότι αυτές βασίζονται ουσιαστικά σε λιγοστούς ασύνδετους ενδιάμεσους κρίκους μιας άπειρης αιτιώδους αλυσίδας. Άλλωστε, δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε πως ουδεμία υπόθεση μπορεί να στηριχθεί με αιτιώδη τρόπο, αφού και αυτή είναι εκ προοιμίου … προϊόν βαθιάς άγνοιας. Κάθε υπόθεση εκφράζει απλώς μια… άποψη, μια ιδέα! Άρα, διατυπώνοντας ο Λεμαίτρ την παραπάνω θεωρία του ουδόλως ενδιαφερόταν για την αιτιότητα και τη λογική.
Κατά την παρουσίασή της υπήρξαν μεν κάποιες αντιδράσεις (π.χ. από τον Αϊνστάιν), αλλά τελικά έγινε αποδεκτή, αν και δεν βασιζόταν στην αιτιότητα. Για ποιό λόγο να ενδιαφερθεί, άλλωστε, ο Λεμαίτρ για την αιτιότητα, όταν το καθιερωμένο μοντέλο εργασίας της φυσικής επιστήμης την αγνοεί εξ’ ολοκλήρου; Έτσι, όλα τα θεωρητικά κατασκευάσματα ξεκινούν την πορεία τους με την διατύπωση μιας ή περισσότερων υποθέσεων!
Ο πλασματικός Λεμαίτρ
b—-»Συνεπώς, αφού απομακρύνονται οι γαλαξίες από αλλήλους, και το σύμπαν είχε στο βαθύ παρελθόν το μέγεθος ενός ατόμου, θα ήταν δυνατόν η διαστολή του να μην είχε προκληθεί από μια τεράστια έκρηξη;»
i—-Είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που αυτές οι σκέψεις για τη θεωρία της «μεγάλης έκρηξης» οδηγούν κατευθείαν στο αδιέξοδο που ονομάζεται «ανωμαλία» ή άλλως «μοναδικότητα»; Διότι μ’ αυτό το δυσνόητο όρο αντιλαμβάνονται οι φυσικοί ασύλληπτες και άρα εκ προοιμίου μη ερμηνεύσιμες σημειακές καταστάσεις, στις οποίες –όπως οι ίδιοι ομολογούν- δεν ισχύουν οι νόμοι της φυσικής. Είναι, ωστόσο, δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, πού καταλήγει ένας ερευνητής, όταν αυτός αδυνατεί να στηρίξει τις -αβάσιμες- ιδέες του σε απολύτως αδιάσειστους νόμους; Δεν χάνεται αυτός σε μια παράλογα ερμηνευμένη μεταφυσική; (Η `μεταφυσική είναι μόνο λογικά και αιτιωδώς κατανοητή!)
ii—-Θα αντικαταστήσω εδώ -χάριν απλοποίησης- τον ασαφή όρο «ανωμαλία» με τον απλό και από τον καθένα κατανοητό και ξεκάθαρο χαρακτηρισμό «ολέθριο αδιέξοδο». Διότι στην ουσία δεν πρόκειται απλώς για κάποια «ανωμαλία», η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως κάποτε να ξεπεραστεί. (Ως γνωστόν, ο όρος «ανωμαλία» δεν σημαίνει πως κάτι ανώμαλο θα είναι παντοτινά αξεπέραστο. Εντούτοις, αυτή η θεωρία είναι αδύνατο να επαληθευτεί. Και ναι μεν ουδεμία θεωρία είναι επαληθεύσιμη, αλλά η θεωρία της μεγάλης έκρηξης δεν είναι κάν διαψεύσιμη, αφού αυτή είναι στην πραγματικότητα δογματική.)
iii—-Ο αναγνώστης θα αντιληφθεί τη «σύγχυση» που επικρατεί σ’ αυτή την επιστήμη, όταν συνειδητοποιήσει τι εννοούν οι αγγλόφωνοι κοσμολόγοι με τον όρο «μεγάλη έκρηξη» – στα αγγλικά «Big Bang». Διότι αυτοί δεν εννοούν μ’ αυτή την έκφραση κάποιον κρότο στον χώρο που προήλθε από μια έκρηξη, όπως απαιτεί το δίδυμο λογική/αιτιότητα και υπονοεί ο ελληνικός τίτλος. Αυτός ο όρος θεωρείται πως χαρακτηρίζει την ταυτόχρονη στιγμιαία γέννηση του τρίδυμου χώρος, χρόνος, και ύλη. Έχει, εντούτοις, αυτή η αντίληψη του παραπάνω γεγονότος οιαδήποτε σχέση με τη λογική; Διότι, ουσιαστικά, είναι σαν κάποιος να δηλώνει: «Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα». (Ως γνωστόν, αυτό το ρητό υποδηλώνει τον αφόρητο παραλογισμό στον οποίο καταλήγει κανείς, όταν αγνοεί την αιτιότητα.) Πρόκειται, συνεπώς, στη θεωρία του »Big Bang«, για μια πλήρως ανούσια θεωρία η οποία παραβιάζει απαράδεκτα την αιτιότητα.
iv—-Οι κοσμολόγοι ανά τον κόσμο παραβλέπουν, προφανώς, το γεγονός ότι ο όρος «κρότος» ή «χτύπος» σημαίνει: «δυνατός και ξερός ήχος σύντομης διάρκειας, που προκύπτει αιτιωδώς π.χ. από πυροβολισμό, κρούση, σύγκρουση ή έκρηξη». Αυτοί γνωρίζουν, ωστόσο, πως δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν για κάποια έκρηξη αφού πριν αυτή συμβεί, δεν προϋπήρχε κάποιο υλικό αίτιο το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το αποτέλεσμα. (Προφανώς, εδώ θυμήθηκαν αργοπορημένα την απαραίτητη ύπαρξη της αιτιώδους αρχής.)
v—-Είναι ενδιαφέρον ότι οι Έλληνες φυσικοί είτε αγνοούν αυτή τη λεπτομέρεια που σχετίζεται με τη συμπαντική δημιουργία στη συγκεκριμένη θεωρία, είτε αυτοί αρνούνται να αποδεχτούν τον παραπάνω παράλογο τίτλο. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν στη χώρα μας φυσικοί με ειδίκευση στην κοσμολογία. Διότι αν γνώριζαν αυτή τη λεπτομέρεια και την αποδέχονταν, θα έπρεπε αλλάζοντας τη συγκεκριμένη ονομασία (πέφτοντας, δηλαδή, και αυτοί στην ίδια λούμπα) να την ονομάσουν επίσης…«Μεγάλο Κρότο» ή «Μεγάλο Μπαμ», ενώ συγχρόνως θα γινόταν ορατή η άγνοιά τους σχετικά με την αδυναμία τους να τεκμηριώσουν, τι, γιατί και με ποιο τρόπο τελικά εξερράγη πριν από… 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια.
vi—-Άρα, η ονομασία «Big Bang» είναι ένας τελείως παράλογος, μη αιτιώδης, αποπροσανατολιστικός όρος, αφού οι κοσμολόγοι… θεωρούν πως εκείνος ο πρώτος κρότος … δεν ήταν ένας «κρότος», αλλά «κάτι» (προφανώς, εντελώς ακατανόητο) που οδήγησε στο σχηματισμό του κόσμου μας.
Ο όρος «Big Bang» προήλθε -όπως συνηθίζεται στη φυσική- από έναν άλλο φυσικό, τον Άγγλο Φρεντ Χόϋλ*. Ωστόσο, το δικαιολογημένο ερώτημα είναι: Τι πράγμα ήταν αυτό το αρχέγονο άτομο του Λεμαίτρ και τι σχέση έχει αυτό με τη ρεαλιστικά προσανατολισμένη φυσική επιστήμη; Αλλά αυτό το ερώτημα ουδείς, προφανώς, το έθεσε αφού αρκούσε πως επρόκειτο για ακόμα μια εκπληκτική θεωρία. Η προφανής, μη αιτιώδης ερώτηση θα ήταν μάλιστα αφοπλιστική: «Πώς θα μπορούσε διαφορετικά να προκύψει το σύμπαν αφού αυτό διαστέλλεται αποδεδειγμένα συνεχώς;» Το μη αναμενόμενο, ωστόσο, είναι πως μέσα από στοχευμένους λογικούς/αιτιώδεις συνειρμούς είναι δυνατή ακόμα και η απάντηση αυτής της ερώτησης, πράγμα που θα αποδειχθεί με αδιάσειστο τρόπο στα επόμενα δύο κεφάλαια.
Ο πλασματικός Λεμαίτρ
c—-»Υπάρχουν, βεβαίως, πολλές ερωτήσεις που θα έπρεπε να απαντηθούν, αλλά η σύσταση αυτής της θεωρητικής θέσης αρκεί προς το παρόν, αφού προφανώς, μόνο αυτός ο δρόμος οδηγεί στην… λύση του προβλήματος».
Κριτική διερεύνηση των παραπάνω θέσεων
Από τους παραπάνω συλλογισμούς προκύπτει πως και στη θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» του Λεμαίτρ, δεν πρόκειται παρά για απλοϊκά οράματα, τα οποία βασίζονται αναγκαστικά σε λιγοστές σαθρές ενδείξεις και μόνο σε φαινομενικά αιτιώδεις υποθέσεις.
i—-Δεν είναι κάθε φυσικός ελεύθερος, να διατυπώνει θεωρίες, βασίζοντάς τες σε κάποιες ενδείξεις;
ii—-Δεν ελπίζει κατ’ αυτό τον τρόπο πάντα, να περιγράψει και ερμηνεύσει κατά το δυνατόν ακριβέστερα τον τρόπο λειτουργίας κάποιων φαινομένων;
iii—-Δεν φαίνεται, όμως, σαν τα πάντα να εξελίσσονται σύμφωνα με τους νόμους των πιθανοτήτων, όπου κάθε τόσο προκύπτουν επιτυχίες, οπότε εκπληρώνονται μικρότερες ή μεγαλύτερες ελπίδες;
iv—-Δεν βασίζονται όλα τα τυχερά παιχνίδια στην ελπίδα;
v—-Επιτρέπεται, εντούτοις, να βασίζονται τα πνευματικά κατασκευάσματα των φυσικών σε τόσο αδύναμες ενδείξεις;
vi—-Είναι, ενδεχομένως, η Μακιαβελική ρήση πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στις επιστήμες επιτρεπτή;
vii—-Μπορεί αυτός ο τρόπος αντίληψης των πραγμάτων να οδηγήσει στην βαθύτερη «αλήθεια» ή μήπως αυτή είναι ανεπιθύμητη;
viii—-Δεν σκέφτηκε ο Λεμαίτρ περίπου κατ’ αυτό τον τρόπο –δηλαδή φαινομενικά αιτιωδώς-, κατά την διατύπωση της θεωρίας του;
ix—-Παρέβλεψα ενδεχομένως πολλές άλλες ενδείξεις της θεωρίας του;
x—-Υπάρχει, ενδεχομένως, καλύτερη κοσμολογική θεωρία την οποία παρέβλεψα;
Οι φυσικοί καταβάλουν εδώ και έναν σχεδόν αιώνα, να βελτιώσουν αυτή τη θεωρία, ψάχνοντας για καινούργιες ενδείξεις. Αλλά, κάθε ελπίδα είναι καταδικασμένη στην αποτυχπία, δεδομένου ότι η θεωρία της μεγάλης έκρηξης θεμελιώθηκε κυριολεκτικά στην κινούμενη άμμο των υποθέσεων και των ενδείξεων.
Για να αποφευχθεί η ρουλέτα των θεωριών, χρησιμοποιείται σ’ αυτό το βιβλίο με συνέπεια ο εύκολος τρόπος έρευνας της συγχώνευσης του φυσικού μοντέλου με την αρμονική, λογική και αιτιώδη Διαπλοκή των Πάντων. Και όσο περισσότερο ασχολείται κανείς με το δέντρο της Διαπλοκής των Πάντων τόσο πιο γρήγορα αναπτύσσεται αυτό, ενώ η χρήση αυτής της μεθόδου απλουστεύεται, καθώς εξελίσσεται όπως τα πάζλ. Ωστόσο η καθοριστική διαφορά είναι πως ενώ τα υλικά πάζλ είναι δισδιάστατα και πεπερασμένα, η πνευματική Διαπλοκή των Πάντων είναι πολυδιάστατη και άπειρη!
Παρατηρήσεις
Δεν αναφέρθηκα σ’ αυτό το απόσπασμα στις υποτίθεται αιτιώδεις σκέψεις του Λεμαίτρ σχετικά με τη συμπαντική εντροπία, για να μη κουράσω τον αναγνώστη. Ο σκοπός αυτού του αποσπάσματος ήταν απλώς η κατάδειξη του παράλογου και απλοϊκού τρόπου με τον οποίο δημιουργούνται όλες οι θεωρίες, ενώ το ενδιαφέρον και σημαντικό θέμα της εντροπίας απαιτεί την ανάλογη εμβάθυνση.
