Υλικό με προστασία πνευματικών δικαιωμάτων
Προεπισκόπηση περιορισμένου αριθμού αποσπασμάτων αυτού του βιβλίου
Ε
Στα Ζηνώνεια παράδοξα συρρικνώνονται τα πάντα
20-7-12
Εάν ο Ζηνώνειος τρόπος κίνησης ήταν αληθινά υπαρκτός, θα ήταν επιβραδυντικός – δηλαδή συρρικνωτικός. Συνεπώς, θα επρόκειτο για την συρρίκνωση της απόστασης, της ταχύτητας και του χρόνου κίνησης. Οι παραπάνω σκέψεις οδηγούν, εντούτοις, στο ακόλουθο λογικό συμπέρασμα: Η συνεχής συρρίκνωση ενός φυσικού μεγέθους αρκεί, για να συμπαρασύρει βιαίως όλα τα φυσικά μεγέθη στην γενική συρρίκνωση – στην συγκεκριμένη περίπτωση συρρικνώνονται τρία μεγέθη. (Θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι διαφορετικά, όταν στον κόσμο μας διαπλέκονται τα πάντα με αρμονικό τρόπο; Δεν θα προέκυπτε, συνεπώς, τότε μια ακαριαία αλυσιδωτή αντίδραση συρρίκνωσης των πάντων, και, συνεπώς, και της ύλης;)
Αυτή η συρρίκνωση των πάντων είναι η βασική αναγκαία αλλά στην προκειμένη περίπτωση μη ικανή συνθήκη που πρέπει κατ’ αρχάς να ικανοποιηθεί, προκειμένου να αποφευχθεί η εμφανιζόμενη παραδοξότητα. Διότι όταν συρρικνώνονται τα πάντα σε ένα διαπλεκόμενο σύστημα – όπως π.χ. αυτό του σύμπαντος – παραμένουν όλες οι διαστάσεις αναλογικά οι ίδιες. Όμως, αυτή η γενική συρρίκνωση δεν θα μπορούσε να είναι αληθινά εφικτή, αλλά μόνο εικονική. Επομένως, στην βαθιά αλήθεια δεν θα μπορούσαν να συμβούν τα φαινόμενα της συρρίκνωσης και της διαστολής των πάντων και άρα και της ύλης. Διότι τόσο η συρρίκνωση όσο και η διαστολή της ύλης απαγορεύονται αφ’ ενός από τις τέσσερις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις της φυσικής και αφ’ ετέρου από τον 2ο μεταφυσικό νόμο – που θα παρουσιαστεί στη συνέχεια.
Αυτές οι σχέσεις αποτελούν τα δυσκολότερα και ογκωδέστερα αποσπάσματα της πλήρους λύσης των Ζηνώνειων παραδόξων, επομένως, δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν εδώ. Οι δυσκολίες σύλληψης αυτών των σχέσεων οφείλονται στην (σχεδόν) απόλυτη αδυναμία του ανθρώπου να τις αντιληφθεί μέσω των αισθήσεών του. Η μόνη δυνατότητα της συνειδητής αντίληψής τους μπορεί να προκύψει αποκλειστικά και μόνο μέσα από την ρηξικέλευθη λογική διερεύνηση. Εντούτοις, όσο κι’ αν φαίνεται απίστευτο, τα φαινόμενα της συρρίκνωσης και της διαστολής τα συναντάει κανείς συχνά στον κόσμο μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, αυτά γίνονται αντιληπτά. Πρόκειται, ωστόσο, για φαινόμενα της βιωμένης καθημερινότητάς μας, που προσπερνάει καθένας χωρίς να προβληματιστεί για την αιτία της εμφάνισής τους. (Αυτά τα φαινόμενα αναλύονται και ερμηνεύονται διεξοδικά στον 2ο τόμο μου.)
Το βάθος των Ζηνώνειων παραδόξων είναι μεγάλο. Αυτή είναι η αιτία, που ο δρόμος της επίλυσής τους είναι δύσβατος. Κάθε λέξη, κάθε φράση πρέπει να επιλεγούν με μεγάλη προσοχή, διότι διαφορετικά μπορούν να οδηγήσουν σε παρανοήσεις και αδιέξοδα. (Ακριβώς αυτό το στραβοπάτημα οδήγησε τον Ζήνωνα στους παράδοξους ισχυρισμούς του. Στην βαθιά αλήθεια δεν υπάρχουν παράδοξα, εάν κατά την διατύπωσή τους αποδοθούν τα δεδομένα ενός προβλήματος σωστά.)
Κατά την διαδικασία της πολύχρονης αποκλειστικής ενασχόλησής μου μ’ αυτά τα αρχαία αινίγματα, ήταν αμέτρητα τα ανακύπτοντα ερωτήματα για θέματα κάθε είδους. Πολλά απ’ αυτά με δυσκόλεψαν πολύ ώσπου να καταλάβω τι κρυβόταν στο βάθος τους, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να απαντηθούν. Διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει από εμένα – μεταφορικά – αντιληπτός ο ρυθμικός κτύπος του συμπαντικού ρολογιού. Μόνον όταν αυτό συνέβη, άρχισα ανακουφισμένος να αισθάνομαι την σιγουριά, πως αυτός ο δρόμος οδηγεί πράγματι στην απόλυτη αλήθεια. Αυτή ήταν για μένα από την εποχή των σπουδών μου ο ανομολόγητος μακρινός αλλά εντελώς ασαφής στόχος.
Είναι σαφές, πως όλα τα ευρήματα που σχετίζονται με την λύση των Ζηνώνειων παραδόξων, δεν μπορούν να παρουσιαστούν στην παρούσα περίληψη. Αυτά ξεκαθαρίζονται, εντούτοις, λεπτομερώς στον 1ο τόμο. Και μπορώ να διαβεβαιώσω τον αναγνώστη, πώς όλα όσα περιγράφονται εκεί, διαπλέκονται αρμονικά με τα απίστευτα ευρήματα του 2ου βιβλίου.
Σ' εκείνο το βιβλίο αποδεικνύεται με αδιάσειστο μαθηματικό τρόπο η – «εικονική» – διαστολή της ύλης. Γράφοντας «εικονική» διαστολή εννοώ, πως αν ήταν ο κόσμος μας πράγματι υλικός, δεν θα ήταν αυτή η διαστολή του δυνατή. Έτσι, μέσα από την αποδεικτική διαδικασία της διαστολής της ύλης στο 2ο βιβλίο αποδεικνύεται έμμεσα – αλλά αδιάσειστα – η εικονικότητα του κόσμου μας. Είναι γεγονός, πως πρόκειται για πολύπλοκες σχέσεις. Αυτές, ωστόσο, πρέπει να κατανοηθούν, αν θέλει κανείς να αποκτήσει μια σφαιρική αντίληψη της αληθινής λειτουργίας του κόσμου μας. (Γνωρίζω πολύ καλά, πως πολλά απ’ αυτά – ή και όλα – που διαβάζει ο αναγνώστης μου, φαντάζουν απίστευτα έως υπερφίαλα. Τον διαβεβαιώνω, όμως, πως ό,τι υποστηρίζω, το αποδεικνύω λεπτομερώς. Και η μόνη αποδεκτή απόδειξη είναι για μένα η λογική ένταξη κάθε ευρήματος στην συμπαντική Διαπλοκή των Πάντων. Αυτής της διαπλοκής, δηλαδή, που κυριαρχεί στο σύμπαν μας.)
Λίγο μετά την έναρξη της εξαντλητικής ενασχόλησής μου με τα Ζηνώνεια παράδοξα κατάλαβα, ότι χωρίς πείραμα και μαθηματικά στην φυσική τίποτα δεν γίνεται αποδεκτό. Δεν μου απέμενε, παρά να προσαρμοστώ. (Δεν είναι κι’ αυτός ο ισχυρισμός μου επίσης απίστευτος; Στο κάτω-κάτω της γραφής ούτε φυσική ούτε μαθηματικά σπούδασα αλλά αρχιτεκτονική. Αλλά γιατί να είναι σε ένα εικονικό σύμπαν ο ισχυρισμός μου απίστευτος; Δεν πρόκειται τότε για έναν κόσμο των ονείρων, όπου μπορεί κανείς ακόμα και να πετάει σαν τον Ίκαρο; Δεν είναι στα όνειρα τα πάντα δυνατά; Τι άλλο από ένας κόσμος των ονείρων μπορεί να είναι μια εικονική πραγματικότητα;)
Θα ισχυριστώ, εντούτοις, ακόμη κάτι, που θα φανεί απίστευτο και ίσως εξοργιστικό. Αυτό το απείρως πολύπλοκο σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε – ο καθένας με τον τρόπο του -, λειτουργεί μέσα από απλές αρχές. Ούτε αυτό έγινε, προφανώς, κατανοητό από τους φυσικούς, οι οποίοι ακολουθούν πάντα δύσκολες ατραπούς. Αλλά αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στο μοντέλο εργασίας τους, από το οποίο λείπει η λογική διερεύνηση ενώ κυριαρχούν οι θεωρίες και τα αξιώματα. Οι φυσικοί στηρίζουν, συνεπώς, τα πνευματικά κατασκευάσματά τους σε υποθέσεις.
