Ο λανθασμένος στόχος του απειροστικού λογισμού
20-7-2012
Στα βιβλία μου γίνεται φανερό, πως ο απειροστικός λογισμός που θεωρείται (προ πάντων στην φυσική) πως είναι ένα μεγάλο ιδιαίτερα χρήσιμο επιστημονικό επίτευγμα, στην βαθιά πραγματικότητα πρόκειται για ένα στραβοπάτημα του Newton. Και επρόκειτο για ένα στραβοπάτημα, αφού απέτυχε παταγωδώς να λύσει το πρόβλημα των παραδόξων, που είναι πολύ απλά η αρχή της κίνησης στον κόσμο μας. Διότι η κατανόηση της αρχής του – υποτιθέμενου – τρόπου εμφάνισης και λειτουργίας της κίνησης στον κόσμο μας ήταν ο στόχος των Ελεατών φιλοσόφων. Επρόκειτο, συνεπώς, στο κατόρθωμα του Newton, για την υποτιθέμενη τιθάσευση (sic) του απείρου που προέκυπτε από τον Ζηνώνειο τρόπο κίνησης. Αυτός ο τρόπος αντίληψης της κίνησης οδήγησε (επομένως) στην σύλληψη και καθιέρωση των οριακών τιμών των συναρτήσεων. Το ότι, όμως, ο Newton εκτόξευσε το Ζηνώνειο βέλος σε λανθασμένο στόχο, δεν σημαίνει, πως αυτός δεν επινόησε ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για φυσικούς, μαθηματικούς και τεχνικούς. Η αυτονόητη χρησιμότητα του διαφορικού λογισμού είναι στον κόσμο μας ένα πολύτιμο αποτέλεσμα. Το αληθινό αίτιό της, ωστόσο, βρίσκεται στο ασύλληπτο «Απόλυτο». Πρόκειται για δύο – φαινομενικά – ασύμβατα υπαρξιακά περιβάλλοντα, τα οποία παρ’ όλα αυτά συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Οι τελευταίες τρεις φράσεις μου είναι, ενδεχομένως, ακατανόητες, αλλά εάν κατανοηθεί η λύση των παραδόξων στο 3ο κεφάλαιο, τότε θα γίνει αντιληπτό, κι’ αυτό που εννοώ σ’ αυτές.
Οι φυσικοί δεν αντελήφθησαν προφανώς την τεράστια ποιοτική διαφορά του προσεγγιστικού από το απόλυτο. Η ποσότητα περιγράφει, όμως, το απατηλό υλικό »φαίνεσθαι«, ενώ η ποιότητα είναι ιδιότητα του αληθινού πνευματικού «είναι». Αυτές οι δύο καταστάσεις είναι ασύμβατες. Άρα μεταξύ αυτών των δύο υπαρξιακών καταστάσεων υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα, το οποίο μόνο μέσα από την συνεπή λογική ανάλυση μπορεί να προσπελαστεί, αφού η μαθηματική ανάλυση εξυπηρετεί απλώς τις ποσοτικές ανθρώπινες – επιστημονικές – ανάγκες και τίποτε περισσότερο.
Στο δεύτερο βιβλίο μου θα καταλάβει κανείς, για ποιόν λόγο αυτή η μαθηματική μέθοδος είναι κατά βάθος λανθασμένη. Εκεί θα αντιληφθεί κανείς επίσης, γιατί οι φυσικοί επιστήμονες βρίσκονται σε λανθασμένη πορεία, που οδηγεί στο πουθενά, και ότι αυτή είναι η αιτία για το πλήθος των αινιγμάτων τα οποία τους περικυκλώνουν βασανίζοντάς τους.
